Bańki ogniowe
Bańki, jako metoda leczenia, znana jest od ponad 5 tys lat. Ze stosowaniem baniek spotykamy się w lecznictwie wszystkich ludów pierwotnych, a także w kulturach starożytnych, np. u Egipcjan i Babilończyków. W Europie do poł. XIX w. bańki stosowano z powodzeniem w szpitalach. Potem na arenę wkroczył burzliwy rozwój przemysłu chemicznego, a wraz z nim wprowadzenie do lecznictwa na ogromną skalę farmakoterapii. W następstwie tego, stare uznane metody leczenia, tj. właśnie bańki, wyszły z użycia w medycynie oficjalnej. Były jednak cały czas stosowane przez lekarzy naturalistów oraz osoby, zajmujące się „domowymi” metodami zapobiegania i walką z chorobami. Obecnie nastąpiło wzmożone zainteresowanie tymi naturalnymi sposobami leczenia, a ich skuteczność, potwierdzona niezliczonymi badaniami stała się faktem.
Celem stawiania baniek jest wzmocnienie sił odpornościowych organizmu lub ich uaktywnienie. Zabieg mobilizuje i wzmacnia mechanizmy samonaprawcze, w które wyposażyła nas Natura. Metoda jest nieszkodliwa i nie wywołuje żadnych niepożądanych skutków. Wyniki leczenia często zdumiewają i nie każą na siebie długo czekać, ponieważ organizm reaguje na nie niemal natychmiast. Działanie baniek polega na przestrojeniu leczniczym, a tym samym na regulacji zaburzonych czynności organizmu, jak również zwalczaniu bólu i skurczów, pobudzeniu przekrwienia i hamowaniu procesów zapalnych, np. zapalenie płuc. W wyniku stawiania baniek powstają miejscowe wynaczynienia krwi, o silnym działaniu bodźcowym. Bodziec ten uaktywnia miejscowo i ogólnie siły organizmu. Przekrwienie miejscowe, którego celem jest rozszerzenie naczyń, pobudza przemianę materii i sprzyja szybszemu wydalaniu szkodliwych substancji. Za pomocą baniek możemy ustalić, czy miejsce, w którym występują choroby, jest rzeczywiście źródłem choroby. Jest też możliwe rozpoznanie, który narząd pracuje nieprawidłowo i wymaga leczenia.
/”Sztuka stawiania baniek” H. Piotrowski-Manz/